Furi Review

Furi dwingt spelers om na te denken!

Soms komen ontwikkelaars op een geniaal idee en lukt het ze om een game te realiseren die verschillende genres succesvol weet te combineren. Voor sommige mensen is Furi daarom misschien een vreemd gedrocht, maar voor anderen is de titel een succesvol huwelijk tussen het klassieke “hack and slash” en een uitdagende “twin stick shooter”. Wij trotseerden de uitgebreide lijst unieke baasgevechten en onderzochten of Furi een game is waar plezier in te vinden is. Dit is de review van Furi!

Rider neemt geen gevangenen…

Jij bent de mysterieuze Rider (The Stranger) en ontwaakt in een vreemde gevangenis. De gevangenis bestaat uit tien zwevende eilanden die boven een planeet hangen. Hoe je hier bent terecht gekomen is de vraag die continu door je hoofd spookt. Het enige wat duidelijk is, is dat de cipier niet echt de beste bedoelingen met je heeft. Dagelijks wordt je door hem gemarteld en psychologisch de grond in getrapt. Op een dag verschijnt een mysterieuze vreemdeling met een gigantisch konijnenmasker. The Voice, zoals hij zich noemt, wil je graag helpen. Voor je het weet zijn je ketenen gebroken en ligt er een krachtig zwaard en een paar futuristische pistolen op de ijzige vloer voor je op de grond. Tijd om te ontsnappen en de cipier en zijn kornuiten te laten boeten. En boeten zullen ze!

Oefening baart kunst

In Furi moet je het hebben van je skills en reactievermogen. Dit is namelijk niet het type hack-and-slash game waarin je met button-bashen ver komt. Nee, je zult iedere aanval namelijk met chirurgische precisie uit moeten voeren om er voor te zorgen dat je de uitdagende tegenstanders weet te verslaan. Elke baas heeft een bepaald patroon, verschillende aanvallen en ook nog eens meerdere levensbalken. Ieder gevecht bevat een aantal fases en langzaam maar zeker zul je aankomen bij de laatste levensbalk van een baas. Reken echter maar wel op felle tegenstand. Zonder katachtige reflexen zul je dus niet ver komen en in Furi moet je je de “counter-aanval” meester maken. Dit kost moeite, maar is op de lange termijn enorm bevredigend. Sommige baasgevechten zijn enorm frustrerend en de moeilijkheidsgraad schiet zo nu en dan ook zonder waarschuwing omhoog.

Naast je krachtige zwaard ben je ook nog bewapend met pistolen. Deze zijn vooral op lange afstand heel erg effectief en zo nu en dan ook vereist om bijvoorbeeld het schild van je tegenstander te breken. Er wordt van je verwacht dat je zowel het zwaardvechten als schieten onder de knie krijgt en gelukkig is dit wel makkelijk te leren. Het ontwijken van aanvallen speelt ook een grote rol in Furi en als Rider kun je bliksemsnelle bewegingen maken om gevaar te ontwijken. Zo nu en dan werkte het richten met de controller helaas niet altijd mee en teleporteerden wij zo de verkeerde kant op richting het gevaar.

IN FURI MOET JE HET HEBBEN VAN JE SKILLS EN REACTIEVERMOGEN

Tijdens de eerste playthrough was het echt even op de tanden bijten. Sommige bazen leken onverslaanbaar te zijn en meerdere keren waren we bij de laatste levensbalk beland, om vervolgens toch keihard afgemaakt te worden. Zeer irritant omdat je het hele gevecht opnieuw moet doen. Het geeft wel een soort retro-tintje aan de game. Vroeger hadden we namelijk geen checkpoints of talloze savefiles. Je moest het vaak in één keer goed doen. Zodra je Furi hebt uitgespeeld wordt het de tweede keer wel een stuk makkelijker. Je weet immers wat je van elk gevecht kunt verwachten en kunt al die verzamelde kennis nu inzetten om de tegenstanders zo snel mogelijk uit te schakelen. En dat is toch echt wel erg leuk aan de game. Je wordt gedwongen om beter te worden en het voelt daarom ook zeker goed als je alle negen (exclusief het “extra baasgevecht”) bazen succesvol weet te verslaan.er.

Kleurrijke graphics spatten van je scherm!

Een ding mag gezegd worden, Furi ziet er, ondanks de vaak simplistische graphics, geweldig uit. Het is vooral de unieke kleurrijke stijl die de show steelt. Al zijn dit soort graphics natuurlijk niet voor iedereen weggelegd. De neon wereld van Furi is iets wat je misschien juist moet leren waarderen. De personages in Furi zijn bovendien door niemand minder dan Takashi Okazaki ontworpen. Takashi is vooral bekend geworden door zijn werk voor Afro Samurai en zijn distinctieve stijl is erg goed terug te zien in de character designs van de vele personages in Furi.

In Furi knalt de elektromuziek door je speakers!

Bij een titel als Furi verwacht je misschien iets wat op muzikaal gebied meer een Oosters tintje heeft, maar dan heb je het mis. Die kleurrijke felle graphics worden nog meer versterkt door een geweldige elektro soundtrack. Maar liefst zeven verschillende artiesten werkten mee aan de soundtrack van Furi en deze hebben allen unieke muziek voor de game gecomponeerd. Namen als CARPENTER BRUT, DANGER, LORN, SCATTLE, THE TOXIC AVENGER, WAVESHAPER en KN1GHT waren ons voor het spelen van Furi nog onbekend, maar inmiddels kunnen wij hun muziek ook enorm waarderen. De elektro past perfect bij de bliksemsnelle gameplay van Furi.

Furi moet het hebben van de replay waarde

In Furi wordt je uitgedaagd om je elk baasgevecht te meester te maken en dat gaat de eerste keer vast en zeker niet helemaal van een leien dakje. Je zult de game daarom meerdere keren moeten spelen en voor elke gevecht een nieuwe strategie moeten bedenken. Wij wilden na het uitspelen van de game nog beter worden en bleven doorspelen. Niet iedere gamer heeft hier echter zin in. Er zijn namelijk maar liefst drie verschillende eindes in Furi te vinden, dus geef het een kans.

Furi is een prettig gestoorde ervaring

Als je op zoek bent naar een uitdagende game waarin je zowel hack-and-slash als schieten kan ervaren, zit je met Furi helemaal goed. Het verhaal is vreemd, heel erg vreemd, maar al het andere er omheen is zo vermakelijk dat dat helemaal niet uitmaakt. Qua gameplay zul je vooral veel skill en reactievermogen moeten hebben. Baasgevechten zijn in het algemeen niet echt makkelijk. Daarom is het enorm bevredigend om uiteindelijk de negen verschillende bazen op hun lazer te geven. Grafisch is de game simplistisch, fel, enorm kleurrijk en zwaar over the top. Maar het werkt gewoon zo erg goed. Daarnaast is het nog al indrukwekkend dat Takashi Okazaki zijn talent aan The Game Bakers heeft geleend om zulke geweldige en vooral bizarre personages te ontwerpen. Gooi er nog even een krachtige soundtrack gevuld met elektro tegenaan en je hebt een unieke game die iedereen gewoon een keer gespeeld moet hebben.